Bir daha çal Thom!

Where i end and you begin dinliyorum Radiohead'den. Hatta playlistteki diğer tüm şarkıları sildim ve sadece onu dinliyorum. Daha da ne kadar dinlerim bilmiyorum ama bir süre daha bu böyle devam edecek.

Neden acaba insan bir albümü dinlediğinde ilk başta dikkatini çekmeyen parçalar, zaman geçip o albüme tapmaya başladığında birden en sevdiği parçalar olur ve albümü ilk dinlediğinde sevdiği parçalar daha az dinlenir artık? Bir nevi albümün suyunu çıkarma durumu mudur bu? Aldığın zevki son damlasına kadar yaşayabilme güdüsü müdür?

Peki neden bu olay Radiohead albümlerinde bu kadar sık olmaktadır? Creep' in nakaratına girerken elektro gitarın ben geliyorum deyişine hayran olmadık mı hepimiz en başta? Ya da Paranoid Android değil miydi bize üst üste kendisini dinleten? Let Down, Karma Police veya No Suprises arasında kaçınız seçim yapabilirdi OK Computer'ı dinlemeye başladığı zamanlarda? High and dry, Idioteque, Knives out, 2+2=5, There there kaçınıza sesini duyurdu da sevdiremedi kendini?

Onlarca kere dinlendi hepsi de, sonra yavaş yavaş albümlerdeki diğer parçalara kulak kabartılmaya başlandı, bir taraftan da internetten bulunabilen bütün canlı performanslar indirilmeye başlandı. Sonuçta ilk dinleyişte kendini sevdiren parçaların yanlarına ekleniverdi diğer şarkılar da hatta onlardan çok dinlenir oldular. Blow out, Blackstar, Lucky, I might be wrong, Like spinning plates, Life in a glasshouse, Scatterbrain oldular birer birer.

Ve geldiğimiz noktada Where i end and you begin i defalarca dinler olduk. Daha dinleriz de icap ederse. Bitmez sevgimiz o kadar kolay. Ama sen yine de "Birşey söyle Thom"* !


Özledik.